Wat staat er op het etiket van voedingsmiddelen?
Heb jij al eens in de supermarkt staan kijken naar de achterkant van een voedingsproduct en je afgevraagd wat er staat? Wat is juist een voedingsetiket en hoe lees je dat? We geven je enkele tips om een voedingsetiket juist te begrijpen.
Wat is een voedingsetiket?
Op elk voorverpakt voedingsproduct moet in ons land een etiket staan, een soort “identiteitskaart”. Zo kun je zien of een product al dan niet aan je verwachtingen beantwoordt.De Europese wetgeving verplicht de fabrikant van een voedingsproduct om een aantal vermeldingen op de verpakking te plaatsen. Sommige vermeldingen klinken zeer vertrouwd, andere veel minder.
In de interactieve infografie hierboven zie je in het blauw de verplichte informatie die op het etiket moet staan en in het groen de optionele informatie die erop mag staan.
Wat lees je op een voedingsetiket?
De benaming van een voedingsproduct is niet altijd hetzelfde als de commerciële naam of de merknaam van het product, die je aan de voorzijde van de verpakking vindt. Ze is gedetailleerder, maar vaak ook veel minder opvallend. Meestal staat ze in kleine lettertjes boven de ingrediëntenlijst, op de achter- of zijkant van de verpakking.
Wat is het nut van de benaming? Ze geeft een juistere en meer uitgebreide uitleg dan de naam van het product aan de voorkant van de verpakking. Het is ook een goede manier om het product te controleren.
Zo moet de benaming bijvoorbeeld aanduiden in welke vorm het product verkocht wordt en welke behandeling het kreeg: in poedervorm, opnieuw ingevroren, gevriesdroogd, diepgevroren, concentraat, gerookt.
Wanneer een typisch ingrediënt (bijvoorbeeld eieren in mayonaise) vervangen werd door een alternatief, dan moet dat trouwens ook duidelijk vermeld worden in de productbenaming.
Kortom: de benaming geeft een duidelijker beeld van wat je in je winkelkar steekt.
Dit is logischerwijs een lijst met alle ingrediënten die een voedingsproduct bevat. Ze staan gerangschikt in functie van hun respectievelijke gewicht (van hoog naar laag, voor de ingrediënten die meer dan 2 % van de samenstelling uitmaken). De ingrediëntenlijst is een onderdeel van de verpakking waar je altijd op kunt vertrouwen om niet misleid te worden.
Soms vind je er vrij onherkenbare elementen in terug. Denk maar aan de bekende “E-nummers” die op de aanwezigheid van additieven slaan in het voedingsproduct, of aan de vele natuurlijke of kunstmatige smaakstoffen of aroma's.
Let ook op voor toegevoegde suikers, die niet altijd als zodanig vermeld staan in de ingrediëntenlijst. In ons speciale dossier rond suikers en zoetstoffen lees je hoe je de verschillende benamingen ervan kunt herkennen.
Sommige producten vereisen geen ingrediëntenlijst. Het gaat bijvoorbeeld om alcoholische dranken (meer dan 1.2 vol%) die een ingrediëntenlijst digitaal ter beschikking kunnen stellen, vers fruit en verse groenten, aardappelen, water, ... Maar ook kaas, boter, melk en room, op voorwaarde dat ze geen bijkomende ingrediënten bevatten.
Het etiket moet verplicht vermelden wanneer het product bepaalde allergenen bevat, ook als het om zeer kleine hoeveelheden gaat. Dit is essentiële informatie voor personen met voedingsallergieën.
Je vindt ze terug onder de benaming of in de ingrediëntenlijst (over het algemeen in het vet gedrukt).
In totaal zijn er 14 allergenen die expliciet vermeld moeten worden: gluten, schaal- en weekdieren, eieren, vis, pindanoten, soja, koemelk, noten, selder, mosterd, sesamzaad, sulfieten en lupine. Meer info hierover vind je in ons dossier over voedingsallergenen.
Het totale nettogewicht van een product, zonder inbegrip van gewicht van de verpakking, moet worden vermeld.
Voor een voedingsproduct dat in vocht wordt verpakt (bijvoorbeeld groenten in blik), moeten zowel het nettogewicht als het netto uitgelekt gewicht vermeld worden.
Voor producten die ijs bevatten (bijvoorbeeld diepgevroren vis met een beschermend ijslaagje), moet het nettogewicht zonder ijs vermeld worden.
Er bestaan twee verschillende vermeldingen, helaas zijn die niet zo makkelijk te interpreteren :
- "te gebruiken tot": dit betekent “niet gebruiken na de aangegeven datum”. Dit wordt gebruikt bij producten met een grote kans op bederf en met mogelijke risico's voor de volksgezondheid. We denken daarbij aan vlees, sla, gebak met room enz.
- "ten minste houdbaar tot": dit betekent “kan nog gebruikt worden na de aangegeven datum” en wil zeggen dat de producent geen product van optimale kwaliteit meer kan garanderen. Het gaat om producten die microbiologisch minder gevoelig zijn, zoals graanproducten, thee, koffie, fruitsap, conserven enz.
Zolang je de verpakking niet opent en het product in de beste omstandigheden bewaart, kunnen deze producten na het overschrijden van de datum perfect nog een tijdje geconsumeerd worden, afhankelijk van de productcategorie.
Bron: Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen
- verse groenten en vers fruit (uitgezonderd gekiemde zaden en soortgelijke producten zoals scheuten van peulvruchten), die niet geschild of gesneden zijn of soortgelijke bewerkingen hebben ondergaan
- wijnen en dranken met een alcoholgehalte van meer dan 10 % (LINK https://www.test-aankoop.be/voeding/wijn/dossier/zo-lees-je-het-wijnetiket/wetgeving)
- broodbakkerij- of banketbakkerijproducten die bedoeld zijn om binnen de 24 uur na bereiding te consumeren
- azijn
- keukenzout
- suikers in vaste vorm en suikergoedproducten die bijna uitsluitend uit suikers bestaan
- kauwgom
Ontdek met deze tips hoe je een product na opening optimaal kunt bewaren en gebruiken. In ons dossier rond het bewaren van voedingsproducten vind je meer tips.
Naam en adres van de fabrikant, verpakker of verdeler moeten verplicht vermeld worden. Zo kan de koper gemakkelijk een klacht indienen of bijkomende informatie vragen.
Een e-mailadres en telefoonnummer zijn wettelijk niet verplicht, al beschouwen wij dit wel als een meerwaarde.
De stempel of het erkenningsnummer is een code die verplicht is op producten van dierlijke oorsprong (bijvoorbeeld vlees, vis of melk) om ze gemakkelijker te kunnen traceren. Het is niet verplicht voor producten die verwerkte ingrediënten van dierlijke oorsprong bevatten, zoals melkpoeder.
Het erkenningsnummer vermeldt de naam of de code van het land waar het product werd vervaardigd en het bedrijf waar het product het laatst verwerkt werd.
Het etiket moet het land of de plaats van herkomst van een product vermelden als de weglating ervan de consument zou kunnen misleiden.
Indien de oorsprong van het hoofdingrediënt verschilt van dat van het product, dan moet dat eveneens worden vermeld. Bijvoorbeeld: “Griekse yoghurt op basis van Nederlandse melk”.
Wij stootten al op verschillende producten met bijvoorbeeld een Italiaanse vlag die toch een andere oorsprong blijken te hebben.
Enkel verplicht indien nodig, dus als het voedingsmiddel zonder gebruiksaanwijzing moeilijk te gebruiken zou zijn.
Het lotnummer is verplicht wanneer er geen vervaldatum aanwezig is. Deze moet dan minstens de dag en de maand van vervaldatum bevatten.
Wanneer je een klacht hebt over een bepaald product, kun je door middel van het lotnummer ook duidelijk communiceren naar de fabrikant welk product je exact hebt gekocht.
De verpakking van voorverpakte voedingsproducten moet verplicht de voedingswaarde vermelden.
Het gaat om zeven elementen die in een vaste volgorde en liefst in tabelvorm op de verpakking moeten staan, telkens weergegeven per 100 gram of 100 ml:
- energiewaarde (in Kj en kcal)
- vetgehalte
- verzadigde vetzuren
- koolhydraten
- suikers
- eiwitten
- zout
Andere elementen, bijvoorbeeld het vezelgehalte, mogen vermeld worden maar zijn geen verplichte informatie.
Soms kunnen bepaalde voedingsproducten misleidende claims bevatten. Deze zijn dankzij de voedingswaarden altijd wel te achterhalen.
Labels zeggen iets over het kwaliteitsniveau van het product of over de mate waarin bepaalde criteria gerespecteerd werden. Denk bijvoorbeeld maar aan het biolabel of de Nutri-Score.
Labels gaan van bedrijfslogo’s die alleen binnen één bedrijf worden gebruikt tot keurmerken die door een organisatie worden beheerd, en tot labels waarvan de criteria en controle wettelijk zijn vastgelegd.
Een keurmerk is een gecontroleerd label dat aangeeft dat een product aan bepaalde eisen uit een lastenboek voldoet, maar de mate van transparantie en controle verschilt per keurmerk.
Claims zijn volkomen optioneel. Het zijn beweringen op de verpakking van een product, waarvan de fabrikant zelf beslist of hij ze vermeldt.
Grosso modo zijn er twee soorten claims die gereglementeerd zijn op Europees niveau: voedingsclaims (bv. “rijk aan calcium”) en gezondheidsclaims (bv. “vitamine C versterkt uw weerstand”). Lees hier meer over in ons dossier over claims.
Tot slot gebruiken sommige fabrikanten ingrediëntenclaims om andere kwaliteiten van hun product te benadrukken (zoals “volkorenmeel” op hamburgerbroodjes). Deze geven je veel minder garanties, omdat ze niet gereguleerd zijn.
Het alcoholgehalte moet worden vermeld op dranken met meer dan 1,2 volumeprocent alcohol en op gedealcoholiseerde wijnen.
Wat bieren betreft, zijn er verschillen in interpretatie tussen Europese landen over de termen “alcoholvrij” of “met laag alcoholgehalte”.
Er zijn geen etiketteringsvereisten voor niet-vloeibare producten die alcohol bevatten. Maar aangezien de naam van een voedingsproduct verplichte informatie is, raden we aan dat fabrikanten vrijwillig de aanwezigheid van alcohol op de voorkant van de verpakking vermelden, met vermelding van het percentage alcohol in het eindproduct als het als ingrediënt wordt gebruikt.
We hebben geen bezwaar tegen de vermelding van “aroma (bevat alcohol)” in de lijst van ingrediënten, behalve wanneer dit deel uitmaakt van een “clean label”-strategie gericht op het vermijden van het gebruik van conserveermiddelen met een E-nummer. Het gebruik van alcoholische aroma's om de houdbaarheid van broodjes te verlengen zou bijvoorbeeld kunnen leiden tot verwarring over de feitelijke hoeveelheid aanwezige alcohol, die over het algemeen minimaal en verwaarloosbaar is vanuit het oogpunt van gezondheid en specifieke dieetvoorkeuren.
Wat zijn de valkuilen van een voedingsetiket?
Soms maken fabrikanten de informatie over hun producten een beetje misleidend voor de consument. In dit artikel vertellen we je hoe je deze valkuilen op voedingsetiketten kan vermijden.
Welke informatie moet volgens ons op een voedingsetiket staan?
Wij streven naar betere informatie op voedingsetiketten: in onze vergelijkende tests evalueren we de vrijwillige info op het etiket en in onze onderzoeken brengen we misleidende praktijken onder de aandacht: hier lees je hoe fabrikanten hun etiketten kunnen verbeteren.
ZO BEOORDELEN WIJ VOEDINGSETIKETTEN
Een etiket mag uiteraard enkel waarheidsgetrouwe informatie over het product bevatten. Toch stellen we regelmatig vast dat de fabrikanten de verpakking juist gebruiken om ons om de tuin te leiden. Sommige fabrikanten plaatsen aan de voorkant van de verpakking verkoopargumenten waarmee ze de aandacht afleiden van de wettelijk verplichte gegevens.
Hier zijn enkele tips om je niet te laten beetnemen:
Kijk naar de volledige benaming die meestal achteraan de verpakking te vinden is, net voor de ingrediëntenlijst. Deze is veel correcter en uitgebreider dan de productnaam aan de voorkant van de verpakking.
Hiermee kom je meer te weten over wat er écht in het gerecht zit. Kijk ook naar het percentage van de verschillende bestanddelen van het product.
Tip: Ingrediënten moeten opgesomd worden in dalende volgorde van hoeveelheid. Wat achteraan staat, is dus in mindere mate aanwezig.
Bovendien kun je via de ingrediëntenlijst verborgen suikers achterhalen, aangezien suiker soms andere benamingen kent.
De illustraties die op de verpakkingen prijken, proberen ons soms te misleiden. Denk bijvoorbeeld aan illustraties van verse en traditionele producten, wat in werkelijkheid absoluut niet wil zeggen dat ze ook effectief aanwezig zijn in het product.
Een goed voorbeeld hiervan zijn yoghurtverpakkingen met aardbeien erop, terwijl er uiteindelijk slechts 6% aardbeien in zit (wat neerkomt op een halve aardbei).
Afbeeldingen van fruit, volkoren granen wekken een gezonde indruk maar zijn vaak slechts als “alibi-ingrediënt” in kleine hoeveelheden aanwezig. Lees hierover ook ons dossier over misleidend fruit op etiketten.
De claims op de verpakkingen dienen vaak enkel en alleen om ons te misleiden. Om de echte voedingswaarde van een product te kennen, kijk je dan ook best naar de tabel met de voedingswaarden of de Nutri-score.
Hieronder geven we een lijst met eerder nutteloze claims:
- “Zonder toegevoegde suikers”: deze voedingsclaim zegt helemaal niks over de eventuele aanwezigheid van zoetstoffen, die niet noodzakelijk beter zijn dan klassieke of natuurlijke suikers (zoals bijvoorbeeld fructose).
- “Vitamine”, “Rijk aan ijzer”, “Bron van calcium” ...: deze voedingsclaims zijn vaak zeer misleidend wanneer ze op producten met veel suikers en vetten staan. Check dus goed de tabel met voedingswaarden.
- “Volkoren granen”: voor de meeste producten gaat het niet om een wettelijke omkadering en vormt het dus geen garantie. Controleer in de ingrediëntenlijst zelf het percentage volkoren granen.
- “Zonder kunstmatige smaakstoffen”: deze claim sluit niet uit dat het product natuurlijke aroma's of smaakstoffen of smaakversterkers bevat (die niet per se beter zijn).
- “Smaak”, “Aroma”, “Parfum”: deze termen betekenen vooral dat er smaakstoffen aan het product werden toegevoegd om het meer smaak te bezorgen en de smaak niet of nauwelijks afkomstig is van traditionele smaakgevende ingrediënten.
- “Ambachtelijk bereid”: veel zogenaamd ambachtelijke producten komen gewoon uit een industriële productieomgeving en zitten boordevol additieven. Deze claim is nauwelijks wettelijk omkaderd en biedt dus niet altijd garantie.
Weet dat je ook op de eventuele Nutri-Score op de verpakking kunt vertrouwen.
De kans is groot dat je een Spaanse paella verkiest boven een Poolse... Dat verklaart meteen waarom fabrikanten de werkelijke herkomst van hun product verdoezelen.
Controleer de vermelding “Geproduceerd in ...”.
De aangeduide porties komen niet altijd overeen met wat we in werkelijkheid eten. De fabrikanten bepalen zelf het aantal porties en zullen deze al snel minimaliseren.
- Een portie ontbijtgranen bijvoorbeeld bedraagt 30 gram, wat neerkomt op een kinderportie. Een volwassene zal al snel het dubbele eten, wat betekent dat je ook het aantal calorieën per portie moet verdubbelen.
- Sommige koekjes zijn verpakt in kleine verpakkingen, maar de aangegeven portie is nog kleiner: slechts 1 koekje of 1 stukje van een snoepreep. Ook in dat geval kan de voedingswaarde per portie misleidend zijn.
Op sommige producten prijken gekleurde figuurtjes die dienen om een (zeer) jong publiek te overtuigen. Dankzij deze figuurtjes vallen die producten gegarandeerd in de smaak bij kinderen. Probleem: de meeste van die tussendoortjes met kindermarketing bevatten te veel vet, suikers en calorieën.
Je kunt altijd vertrouwen op de Nutri-Score om de voedingswaarde van een product in te schatten.
Bekijk ook zeker onze Pinokkio-producten over dit onderwerp.
POSITIEVE PUNTEN
In onze vergelijkende tests evalueren we de info die een fabrikant vrijwillig op het etiket zet. We kennen, afhankelijk van het product, punten toe voor onderstaande criteria.
Hoe kunnen fabrikanten de informatie op het etiket verbeteren?
Vergelijken in de supermarkt is de afgelopen jaren een pak gemakkelijker geworden dankzij de Nutri-Score.
Met deze score (van A groen tot E rood) kun je in één oogopslag gezondere producten kiezen. Jammer genoeg is ze niet verplicht.
De voedingswaardevermelding of nutritionele informatie moet verplicht vermeld worden op het etiket bij de meeste voorverpakte producten. Het vermelden van de voedingswaarde per portie is een vrije keuze. Het gehalte vezels moet niet vermeld worden zolang er geen claim over gemaakt wordt (bijvoorbeeld “bron van vezels” of “rijk aan vezels”).
Wij zijn er voorstander van dat het gehalte aan vezels wordt vermeld, aangezien het eten van meer vezels een van de voedingsprioriteiten is en een belangrijk keuzecriterium is bij de aankoop van meel.
De voedingswaarde wordt volgens ons het best uitgedrukt per 100 gram en per portie. Zo kan de consument gemakkelijk producten onderling vergelijken èn eenvoudig inschatten welke de voedingswaarde is van een portie (op voorwaarde dat de portiegrootte realistisch is). Wanneer deze info gepresenteerd wordt in een tabel, en niet in lijnen tekst, is de info het makkelijkst leesbaar.
Hieronder zie je een voedingswaardetabel van fishsticks:
Hoewel wettelijk optioneel, is het land van oorsprong van de hoofdingrediënten verplicht voor bepaalde producten, zoals olijfolie.
Voorbeelden van optionele vermelding van de oorsprong in onze tests:
- Het land waar de koffie werd geteeld
- Voor verwerkte vleesproducten willen de meeste consumenten zowel het land weten waar het dier werd gehouden als het land waar het vlees verder werd verwerkt tot bv. bacon, ham of worst.
- Evenzo willen de meeste consumenten voor een potje confituur of tomatensaus zowel het land weten waar het fruit is geoogst als het land waar het is verwerkt tot het uiteindelijke voedingsproduct.
Al is dit gegeven facultatief volgens de wetgeving, toch vinden wij het verplicht wanneer het weglaten misleidend kan zijn voor de consument.
Een duidelijke vermelding zoals “Geproduceerd in ... [LAND]” evalueren wij positief.
Een vermelding “Geproduceerd door...” gevolgd door een adres, wordt echter niet als land van oorsprong beschouwd: het kan immers enkel om de vestiging van de hoofdzetel gaan, terwijl het product elders werd geproduceerd.
Bijvoorbeeld het aantal sneden, aantal porties en hun gewicht in de verpakking
Bij sommige producten gaat de sensorische kwaliteit achteruit gedurende de bewaring. Daarom zijn we voorstander van het vermelden van de productiedatum.
Wij zijn van mening dat het belangrijk is om de datum en het type van datum bij elkaar te zetten, zodat consumenten de vervaldatum duidelijk kunnen interpreteren.
Verder is de leuze “kijk, ruik, proef”, idealiter aangevuld met het logo van ”Too good to go” een manier om een betere score te halen voor dit onderdeel.
Gegevens zoals email en telefoonnummer vinden wij belangrijk. Daarmee kan de consument direct contact opnemen met de fabrikant wanneer er zich een probleem zou voordoen met het product.
NEGATIEVE PUNTEN
Misleidende beweringen kunnen worden afgestraft of aangeklaagd door Testaankoop. Dit zijn 10 aandachtspunten/adviezen voor de fabrikanten met het oog op een eerlijke en transparante etikettering.
Om de gezondheid van onze jongeren beter te beschermen, pleit Testaankoop voor een verbod op het gebruik van bekende personen en animatiefiguren op verpakkingen voor producten die specifiek gericht zijn op kinderen en die niet voldoen aan de voedingscriteria van de WHO.
Hoewel voedingsclaims (bv. “rijk aan vezels”) en gezondheidsclaims (zoals “calcium is nodig voor het behoud van een normale botstructuur”) kunnen helpen om een bewustere keuze te maken, zijn ze alleen relevant als ze op gezonde producten staan. Helaas blijkt uit onze analyse opnieuw dat deze claims op producten met Nutri-Score D of E voorkomen. Wij vinden dat uiteraard misleidend voor de consument.
OPGELET VOOR MISLEIDENDE CLAIMS
Fruit, groenten, volkoren granen, noten zijn ingrediënten uit de Belgische voedingstak die we volgens de Belgische voedingsaanbevelingen vaker op ons bord zouden moeten leggen. Producten die deze ingrediënten in de verf zetten op het etiket, maar er slechts heel weinig van bevatten, zijn misleidend. Voorbeelden: 5 granen, fruit, hazelnoten.
Dure ingrediënten zoals truffel, chocolade, pijnboompitten, kreeft, olijfolie,... benadrukken op het etiket en deels vervangen door goedkopere ingrediënten of aroma’s is misleidend. Zeker wanneer er slechts een heel kleine hoeveelheid, als alibi om een afbeelding of benaming te gebruiken, aanwezig is.
Een CO2-neutraal-claim op een product wekt de indruk dat het product geen impact heeft op het klimaat, omdat alle uitgestoten koolstof weer uit de atmosfeer zou worden gehaald. Dat kun je onmogelijk garanderen. Daardoor kan deze claim misleidend zijn voor de consumenten. Het is zelfs een vorm van greenwashing.
Pizza, tiramisu, paella, pesto, porto en feta zijn maar enkele voedingsmiddelen die met hun naam alleen al naar een land of streek verwijzen, maar vaak elders worden gemaakt. “Italiaans dessert of recept” kan misleidend zijn over de oorsrpong of de ingrediënten.
Ook het gebruik van nationale kleuren, zuiders klinkende namen en nationale symbolen of monumenten kan de consument op het verkeerde been zetten.
Aan suggestieve benamingen en omschrijvingen geen gebrek: “ambachtelijke salade”, “grootmoeders wijze”, “uien op oude wijze”, “traditioneel vleesbrood”. Maar ook afbeeldingen van “ambachtslui” of van ambachtelijke productiemethoden en vermeldingen van ronkende namen uit de Belgische culinaire geschiedenis moeten bij de consument een beeld van traditie en ouderwetse degelijkheid oproepen.
VOORBEELDEN VAN AMBACHT ALS ALIBI
Vermeldingen op de voorkant van de verpakking die dienen als “verkoopsbenaming” zijn soms veel te verschillend van de wettelijke benaming en zorgen ervoor dat de consument niet juist geïnformeerd wordt wanneer hij enkel de verkoopsbenaming bekijkt.
Zo is de vermelding “vitamin water” misleidend voor een drank die ook suiker bevat. Op de voorkant van de verpakking, en niet alleen de achterkant, zou moeten staan dat het gaat om "Drank met fruit en plantenextracten verrijkt met vitaminen en mineralen".
Door het opsommen van “goede” ingrediënten of het benadrukken van de afwezigheid van “slechte” ingrediënten wordt de consument afgeleid van de informatie uit de ingrediëntenlijst zoals bedoeld door de wetgever.
Bijvoorbeeld: “met heerlijke boter” terwijl een product ook margarine bevat. Ook vermeldingen zoals “zonder geraffineerde suikers” kan misleidend zijn.
Het "clean label", of "proper etiket" in het Nederlands, is een ruimere tendens waarbij men bewerkte voeding “natuurlijker" of "zuiverder" wil maken. Soms is dat enkel maar schijn.
Het concept bestaat er concreet in om de ingrediëntenlijst te vereenvoudigen en om enkel natuurlijke producten te gebruiken. Dat betekent: de aanwezigheid van allergenen zoals gluten en lactose en het gebruik van aroma’s en additieven verminderen, kunstmatige stoffen vervangen door natuurlijke producten, de afwezigheid van GGO's benadrukken, toegevoegde suikers vermijden en een zo kort, begrijpelijk en herkenbaar mogelijke ingrediëntenlijst opstellen.
Iedereen weet dat we ongezonde producten best in zo klein mogelijke hoeveelheden consumeren. De voedingswaarde per portie mag optioneel op het etiket vermeld worden. Maar dan moet die wel realistisch zijn, anders is deze info misleidend, zeker bij relatief kleine verpakkingen die ook als portie zouden beschouwd kunnen worden.
Bijvoorbeeld in het geval van koekjes (Oreo, Twix, Kitkat ...): komt een portie overeen met één (stuk) koekje of met één individueel pakje? Dat is niet duidelijk.
De wetgever verplicht fabrikanten om informatie te geven aan consumenten. Maar wanneer die info niet duidelijk zichtbaar is (peel-off etiketten, te weinig contrast, kleine lettergrootte, info op elkaar gepakt tussen vele andere talen, info op de onderkant van producten die je beter niet omkeert,... ) heeft dat weinig zin.