Toen ik de geplande overstap van Telenet naar Scarlet voor Internet, TV en mobiele telefonie moest opzeggen om technische redenen raakte ik in een verhaal van Kafka en catch 22.
Het begon allemaal op dinsdag, 18 november
De Scarlet-technieker arriveerde, zocht naar de aansluiting, en sprak de gevreesde woorden: “Dit gaat niet zonder graafwerken.”
Ik belde prompt naar Telenet om alles af te blazen en probeerde diezelfde avond via de AI-assistant van Scarlet — een chatbot — te vermijden dat onze telefoons zouden worden afgesloten.
Telenet verzekerde mij ondertussen dat het allemaal wel “in orde zou komen”.
Diezelfde nacht werd de telefoon van mijn vrouw afgesloten. Door Scarlet.
Scarlet wist te melden dat er twee nieuwe Scarlet-simkaarten naar ons onderweg waren. Een nobele poging, ware het niet dat simkaarten bij ons nooit ofte nimmer toekomen. Niet van Telenet, niet van Scarlet.
Dit jaar alleen al: tien verdwenen exemplaren.
Tien.
Alsof Bpost ergens een clandestiene simkaartverzamelaar in dienst heeft. Noch Telenet noch Scarlet willen de sim-kaarten op een veiliger manier opsturen.
Klacht indienen bij BPost kan niet — tenzij je de afzender bent. Dus moest ik via omwegen een sluiproute nemen,
Uiteindelijk, zoals altijd, restte mij maar één oplossing:
zelf naar een winkel stappen, om daar te smeken om een blanco simkaart.
Woensdag 19 november, 10u.
Vol goede moed — ah, de naïviteit! — belde ik Telenet om de telefoon te laten activeren.
Wat volgde was een dag met een eindeloze loop van wachtmuziekjes.
Tussen 10u en 16u40 belde ik vijf keer naar Telenet en drie keer naar Scarlet.
Zes uur pure, onverdunde Kafka.
Elke keer opnieuw: automatische menu’s, wachtmuziek, identificatie, klantnummer, adres, rijksregisternummer, telefoonnummers…
En elke keer opnieuw moest ik hetzelfde verhaal vertellen tegen een andere persoon. Want waarom zou een klant ook maar iets rechtstreeks kunnen regelen in telecomland?
En elke keer opnieuw verzekerde men mij dat het snel opgelost zou zijn.
Tot een Telenet-medewerker opmerkte dat ze de telefoon niet konden activeren omdat de simkaart die Scarlet had opgestuurd nog niet actief stond.
En dat ze het nummer van de Scarlet-simkaart nodig hadden.
De simkaart die ik nooit ontvangen had. En dat ik geacht werd zelf bij hen los te peuteren.
Het nummer dat Scarlet zelf niet wilde geven.
Tot ze het opeens wel meegaven.
Het zou nu eindelijk in orde komen.
Niet dus. Het feit dat de vader van mijn vrouw stervende is en zij altijd bereikbaar moet blijven, maakt geen enkele indruk.
Donderdagochtend 20 november.
Nieuwe telefoons. Nieuwe beloftes. Nieuwe wachtmuziekjes.
Scarlet verzekerde me dat ik gewoon mijn blanco simkaart moest insteken. Binnen 24 uur zou alles werken.
Ik hoefde me geen zorgen te maken, zei men.
Vrijdagochtend 21 november.
De kaart was even dood als de dag ervoor.
Telefoons, wachttijden, beloftes.
Scarlet zei dat het “binnen enkele uren” zou geregeld worden.
Niet dus.
Later die dag kreeg ik te horen dat het pas maandag zou worden, want “nu is het al halftwee”.
Een andere medewerker zei dat ik het “binnen drie werkdagen” niet moest verwachten.
En zo gleed ik langzaam dieper het moeras in
Wordt vervolgd.
Een wanhopige Pieter Colpaert
pieter.colpaert@outlook.com
Tel. 0475 29 89 20 (tenzij die ook afgesloten wordt)
