Hebben wearables die zuurstofsaturatie meten nut?
Het gehalte zuurstof in je bloed is, naast je hartslag en je bloeddruk, een belangrijke vitale functie. Een arts zal je zuurstofwaarde meten met een medisch apparaatje, een soort ‘knijper’ voor op je vinger. Die technologie werkt op basis van infrarood licht en wordt nu ook gebruikt in sommige “wearables”. Uit onze test van vijf toestellen kunnen we concluderen dat zo’n wearable echter hoogstens een idee kan geven, geen uitsluitsel.
Thuistoestellen niet per se accuraat
Ons lichaam houdt de zuurstofsaturatie of het zuurstofgehalte in ons bloed continu in balans, onder andere via het ademhalingsstelsel. Voor gezonde mensen is een waarde van 95 tot 99 % normaal. Zakt dat onder 90 %, dan spreekt men van desaturatie of hypoxemie. Als de zuurstofsaturatie nog verder zakt, onder de 80 %, kunnen je organen gezondheidsschade oplopen.
In het ziekenhuis, bijvoorbeeld op intensieve zorgen, is een zuurstofsaturatiemeter of pulsoximeter belangrijk om te bepalen of en hoeveel extra zuurstof er moet worden gegeven aan de patiënt. Maar er bestaan ook al jaren meters voor thuisgebruik, al zijn die niet altijd gecertificeerd en dus niet per se betrouwbaar. Longpatiënten gebruiken ze bijvoorbeeld om te weten wanneer ze meer medicatie moeten nemen of hun arts contacteren. Ook wearables zijn niet medisch gecertificeerd.
Vijf wearables getest
Tien testpersonen tussen 18 en 55 jaar oud probeerden vijf wearables uit: Garmin Venu, Garmin Vivoactive 4, Honor Band 5, Huawei Watch GT2 en Huawei Watch GT2e. De verschillende metingen werden telkens vergeleken met die van een medisch gevalideerd referentietoestel.
De meetresultaten waren binnen het meetbereik van 95 tot 100 % grotendeels correct. Voor de beste resultaten doe je echter meerdere metingen achter elkaar, omdat er op individuele metingen soms wel een foutenmarge zit. Vooral de twee Huawei-horloges bleken nogal grillig.
Bij de Honor Band 5 lukte het bij sommigen niet om een correcte meting uit te voeren en moest de plaatsing bij de pols worden aangepast. Bij testpersonen met het donkerste huidtype konden de sensoren (via rode en infrarode lichtstralen) de saturatie niet meten, en zelfs met een behaarde pols waren de metingen niet eenvoudig.
Saturatiemeter vervangt geen dokter
Kortom, de sensoren in een wearable zijn geen vervanging van medisch goedgekeurde zuurstofsaturatiemeters. Bovendien blijft het de vraag of de pols wel een geschikte plek is om zuurstofsaturatie te meten, aangezien deze veel vatbaarder is voor verstoringen en slechte metingen. Ook de huidskleur van een gebruiker, mate van beharing, de plaatsing van de smartwatch en huidtemperatuur kunnen een invloed hebben op de metingen.
In de VS lokte de uitbraak van COVID-19 een stormloop op saturatiemeters uit. Volgens critici zijn de zuurstofsaturatiemetingen in niet-medische wearables echter ronduit misleidend, in een tijd waarin veel mensen bevestiging zoeken voor mogelijke tekenen van besmetting. De zuurstofsaturatie kan immers enkel iets vertellen in combinatie met symptomen zoals kortademigheid, hoesten, koorts, hoofdpijn of vermoeidheid, benadrukken artsen. Een laag zuurstofgehalte op zich zegt maar weinig.
Heb je last van deze symptomen, raadpleeg dan een arts, en gebruik je wearable waarvoor hij bedoeld is, namelijk voor niet-medische doeleinden.