In mei 2018 klom de koers naar een hoogtepunt: 30,62 EUR. Sindsdien ging er met een derde af. Een buitenkans voor beleggers?
De koers is gelijk aan minder dan 50% van de boekwaarde (in mei 2008, net vóór de crisis, was dat nog 4 keer). Al bij al staat de groep er in financieel opzicht beter voor. Omdat ze recent enkele externe groeioperaties doorvoerde en omdat ze de kosten bewaakt, zou ze nog winst moeten kunnen maken, ondanks de verwachte daling van de staalprijzen.
Toch raden wij u niet aan te kopen. Volgens ons heeft de staalmarkt de piek van de cyclus bereikt en worden de vooruitzichten somberder.
Bent u bereid een hoger dan gemiddeld risico te nemen, dan mag u het aandeel dus wel HOUDEN.
Wie is ArcelorMittal?
ArcelorMittal is ’s werelds grootste staalproducent, met een jaarlijkse productiecapaciteit van 114 miljoen ton. In volume is het ook de op zes na grootste producent van ijzererts (waardoor het kan voorzien in ±50% van de eigen behoeften aan ijzererts, om staal te produceren). De groep is actief in 60 landen, gespreid over de 6 continenten. Ze verkoopt haar staal vooral in Europa (53% van de omzet) en in Noord-Amerika (27%, met inbegrip van Mexico).
Topjaar 2018
De winst over 2018 (4,30 EUR per aandeel) was de hoogste van de voorbije 10 jaar. De inspanningen van de groep om de kosten te drukken en met haar aanbod te focussen op rendabelere producten kwamen het resultaat uiteraard ten goede. Maar het had vooral baat bij het feit dat de economische groei aantrok. Die wakkerde de vraag naar staal aan (+2,8%) en maakte het mogelijk de verkoopprijzen op te trekken (+13,6%). Omdat de vraag naar staal afhangt van de markten die het meeste staal gebruiken (autosector, bouw, uitrustingsgoederen), floreert die wanneer de economische groei van de partij is. De prijzen werden vorig jaar ook geschraagd door de heffingen (circa 25%) die men aan weerszijden van de Atlantische Oceaan oplegde om de strijd aan te binden met goedkope invoer vanuit Azië (en vooral dan China). Op termijn zouden deze maatregelen weleens contraproductief kunnen blijken. Want omdat ze het handelsverkeer inperken, wegen ze op den duur op de economische groei.
Terugval op komst?
Dit jaar zal de wereldwijde economische groei wellicht met slechts 0,5 tot 1% stijgen (tegenover 2,8% in 2018). De oorzaken? De haperende Chinese motor, maar ook een vertraging in Europa en in de VS. De komende jaren dreigt de groei ook te gaan lijden onder de handelsspanningen tussen China en de VS, onder de Brexit en vooral onder toenemende protectionistische reflexen. Ook de vraag naar staal dreigt dus af te nemen.
Ook al viel de winst per aandeel (4,30 EUR) in 2018 vrij hoog uit, ze kan lang niet tippen aan de 9,75 EUR uit 2007, aan de vooravond van de economische crisis (op het toppunt van de cyclus dus). Boosdoener: de chronische overcapaciteit. Die weegt – en zal blijven wegen – op de staalprijzen (thans 30% lager dan op het toppunt van de vorige cyclus, in 2008). Dat vreet in fine aan de rentabiliteit van ArcelorMittal.
Recent deed de staalmarkt het weer wat beter. Maar dat herstel blijft broos, want het structurele onevenwicht houdt aan. In 2018 bijvoorbeeld (ondanks alles een goed jaar, met een productie van 92,5 miljoen ton ruwstaal) benutte ArcelorMittal slechts 81% van zijn capaciteit. Dat is echter nog beter dan het sectorgemiddelde (75%). Onder dat cijfer zijn sommige spelers door de vaste kosten niet langer rendabel.
Concentratie dringt zich op
Hoewel ArcelorMittal de grootste staalproducent ter wereld is, vertegenwoordigt de productie van de groep slechts 4,86% van de wereldproductie. De markt is sterk gefragmenteerd. Geen enkele speler heeft grip op de prijzen. Om de concurrentie het hoofd te bieden, kunnen de staalproducenten niet anders dan trachten de verkoopprijzen zo laag mogelijk te houden. Vandaar dat ArcelorMittal voortdurend op zoek is naar besparingen, met name via volume-effecten, via overnames (zoals onlangs Votorantim in Brazilië, Ilva in Italië, Essar Steel in India, het land dat na China het meeste staal produceert). De balans van ArcelorMittal staat na twee groeijaren een pak sterker, waardoor de groep ook kon profiteren van de tegenslagen van de concurrentie en goedkope overnames kon doen. De schuldgraad onder controle houden blijft desondanks een van de prioriteiten.
Alert op de kosten
ArcelorMittal rekent niet enkel op het schaaleffect om zijn kosten te drukken. Na het catastrofale boekjaar 2015 lanceerde de groep een vijfjarenplan (horizon 2020). Bedoeling: de productiecapaciteit beter benutten (om de vaste kosten meer te spreiden) en met haar aanbod focussen op staal met hogere toegevoegde waarde (dat ook meer opbrengt). Zo legde de groep onlangs sterker de nadruk op haar aanbod aan staal met zeer hoge weerstand voor de autosector (waarin ze een leiderspositie bekleedt).
In totaal zou het brutobedrijfsresultaat door al deze maatregelen moeten aanzwellen tot 3 miljard dollar (eind 2018 was de groep al halfweg, met een gecumuleerde winst van 1,6 miljard).
Koers op het moment van de analyse: 21,29 EUR
