Hoe wij fietshelmen testen
Wij testen fietshelmen volgens een nieuwe methode uitgewerkt door de Universiteit van Straatsburg, met de steun van de stichting MAIF, om het onderzoek naar de preventie van risico’s te bevorderen.
De Europese norm, waaraan alle fietshelmen moeten voldoen, schrijft voor het aspect “schokken opvangen” een vrije val voor van een namaakhoofd (met helm) op een aambeeld, tegen een beginsnelheid van 19,5 km/u. De schok die het hoofd ondergaat, moet blijven onder een grenswaarde van 250 G (G is de versnelling door de zwaartekracht), zeg maar de verwondingsdrempel.
De machine die voor de tests wordt gebruikt, bestaat uit een zuil in aluminium en een onderstel in beton. Deze machine stuurt een namaakhoofd met instrumenten en helm aan, dat in vrije val op een aambeeld valt tegen een snelheid die 9 m/s kan bereiken. De installatie heeft een totale hoogte van 7 meter.
Zonder ons te verliezen in technische details moet je weten dat deze in Straatsburg ontwikkelde test de impact op een digitaal model van het menselijke hoofd simuleert, om zo het risico op hersenletsels bij gebruik van de verschillende helmen uit onze steekproef preciezer en realistischer te kunnen beoordelen. Dit model berekent de botmisvormingen van de hersenpan, becijfert de relatieve hersenen-schedelbeweging en beoordeelt de druk en de verschuiving in de hersenen na een schok.
Op basis van die test meet het laboratorium het risico op letsels volgens de impact op verschillende plaatsen van de helm, en op zowel een vlakke als schuine ondergrond. Er moet immers rekening worden gehouden met de gevolgen van een “tangentiële” schok, d.i. zowel verticaal als horizontaal, bijvoorbeeld wanneer het hoofd een stoeprand raakt.
De verschillende testresultaten die door een helm worden verkregen voor zes verschillende impactpunten, lineair en schuin, worden verenigd in één criterium dat het risico op een schedelletsel uitdrukt (MIR). Hoe kleiner dit risico, hoe meer sterren de helm krijgt.